“ข้าพเจ้าเขียนนิยายกำลังภายในเพื่อหาข้าวกินเท่านั้น”
โกวเล้ง (จีน: 古龙 กู่หลง) มีชื่อจริงว่า เอี้ยวฮั้ว แซ่ฮิ้ม เกิด เมื่อ พ.ศ. 2480 เสียชีวิต 21 กันยายน พ.ศ. 2528 ที่โรงพยาบาลซันจวิน กรุงไทเป ด้วยโรคตับแข็งเพราะการดื่มสุราหนัก จนมีฉายาว่า “ปีศาจสุรา” รวมอายุ 48 ปี มีภรรยา 3 คน มีบุตร 2 คน
ในวัยเด็กเขาศึกษาชั้นประถมที่ฮ่องกง จนกระทั่งอายุ 14 ปี จึงไปเรียนต่อที่ไต้หวัน และจบคณะอักษรศาสตร์ แผนกภาษาต่างประเทศ มหาวิทยาลัยต้ากัง ก่อนเข้าทำงานแรกเป็นบรรณารักษ์ประจำห้องสมุดของคณะที่ปรึกษาทหารอเมริกันในกรุงไทเป ทำให้มีโอกาสหาความรู้ด้านวรรณกรรมและนวนิยายตะวันตก ส่วนตัวแล้ว โกวเล้ง เป็นคนที่คบหาคนทุกระดับ ติดเพื่อน สุรา นารี ทำให้เขาไม่ค่อยมีทรัพย์สินที่มั่นคง ถึงแม้มีรายได้จากการเขียนหนังสือ ก็ใช้สอยจนหมดสิ้นไปกับเรื่องอบายมุขต่างๆ
พ.ศ. 2502 โกวเล้งก็เริ่มเขียนนิยายกำลังภายในเรื่องแรกคือเรื่อง”ชังเกียงซึ้งเกี่ยม” เป็นแนวบู๊ล้างแค้นธรรมดา ทำให้ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ และนิยายส่วนใหญ่ไม่มีการแปลเป็นภาษาไทย
พ.ศ. 2506 เขียนเรื่อง”พิฆาตทรชน” ได้รับการตอบรับจากคอนิยาย ทำให้เขาเริ่มมีชื่อเสียง และเป็นการเริ่มต้นใช้นามปากกา”โกวเล้ง” (มังกรโบราณ) อย่างจริงจัง
พ.ศ. 2509 โกวเล้งสร้างแนวการเขียนใหม่ เน้นความรู้สึก ความขัดแย้งทางจิตใจและความคิดของตัวละคร แทรกคติเตือนใจ ปรัชญาชีวิต แบบ “คุณธรรมน้ำมิตร” รวมทั้งการเดินเรื่องแบบบทภาพยนตร์ ซึ่งมีเรื่อง ศึกสายเลือด นักสู้ผู้พิชิต ศึกศรสวาท ธวัชล้ำฟ้า ราชายุทธจักร
ช่วงต่อมานับเป็นยุคทองของโกวเล้ง แสดงให้เห็นถึงความเป็นอัจฉริยะ โกวเล้งเขียนเรื่อง เซียวฮื่อยี้ ได้รับความนิยมจนกลายเป็นนักเขียนมือหนึ่งของไต้หวัน ผลงานโดดเด่นที่สุดของเขาคือเรื่อง ฤทธิ์มีดสั้น
ข้อมูลจาก : วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ท่านใดที่ต้องการข้อมูลฉบับสมบูรณ์ของบทนิยายและตัวละคร ของบุรุษผู้นี้ ขอแนะนำให้ไปสืบค้นต่อได้ตาม Link ของ วิกิพีเดีย ด้านบนนี้นะครับ
กลับมาที่หัวเรื่องที่ผมตั้งไว้ดีกว่า ผมเองรู้จัก ชอลิ้วเฮียง รู้จัก เซียวลี้ปวยตอ หรือแม้กระทั่ง เซียวจับอิดนึ่ง ผ่านทางหน้าจอโทรทัศน์และตัวอักษรที่ถูกนำเสนอและจัดพิมพ์ในหลายยุคหลายสมัยอยู่บ้าง
แต่จะด้วยความอิจฉาในความคิด หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมกลับมีคำถาม ที่สมมุติว่าหากมีโอกาสที่จะได้ถามกับท่าน โกวเล้ง จริงๆ (ความจริงผมอยากถามท่านผู้แต่งนิยายกำลังภายในท่านอื่นๆ ด้วย) ผมอยากจะถามท่านด้วยความรู้สึกส่วนตัวที่ยิ่งกว่าอิจฉาว่า
“นอกจาก ชอลิ้วเฮียง ที่เมื่อปรารถนาจะขโมยสิ่งใด มิเคยไม่สำเร็จ”
แล้ว
“ท่านจอมยุทธท่านอื่นๆ ทำมาหากินอะไรกันครับ..??..”
พวกเขาหาเงินหาทองมาจากไหนกัน สำหรับค่า สุรา หมั่นโถว โรงเตี๊ยม (ที่มักจะถูกพังบ่อยๆ) หรือแม้กระทั่งการเที่ยวเสพนารีฟังเสียงพิณในหอนางโลม
ก็รู้อยู่ว่ามันเป็นนิยาย ที่เมื่อได้ชมได้อ่านแล้วมักจะเข้าเส้นทุกเรื่อง แต่มันก็อดคับข้องใจเสียมิได้ จริงๆ ครับ..!!..
“เพราะเงินตำลึงที่ใช้โยนให้เสี่ยวเอ้อเป็นค่าหมั่นโถว คงไม่ได้มาจากการปลูกต้นผักตำลึงเป็นแน่..!!..”
ด้วยความเคารพ และมิได้มีเจตนาอันไม่ปกติต่อท่านผู้เป็นปราชย์แห่งนิยายกำลังภายในแต่อย่างใดครับ
Pongphun Chaigul 
ใส่ความเห็น